-
1 πέτο μαι
πέτο μαι, fut. πετήσομαι, poet., sowohl bei Hom. als bei Ar. Pax 77. 1126, in Prosa gew. πτήσομαι, aor. ἐπ τόμ ην, πτέσϑαι, p. auch ἐπ τάμην, πτάσϑαι, conj. πτῆται, Il. 15, 170, u. bei ep. D. ἔπτην, πτῆναι, πτάς (ἐξέπτη Hes. O. 98), in sp. Prosa auch ἐπετάσϑην, in derselben Bdtg, Arist. H. A. 9, 40 Luc. rhet. praec. 6, perf. πέπτηκα, nur bei Gramm. gebräuchlich, wie πεπότημαι (s. ποτάομαι). Erst nachhomerisch ist das praes. ἵπ ταμαι, was sich einzeln bei Attikern findet, u. πέταμαι, nebst πετάομαι (s. oben); die strengeren Atticisten erklären πέτομαι allein für gut attisch, vgl. Pors. zur Eur. Med. 1, Herm. zu Eur. Ion 90 u. Lob. zu Phryn. 325; – fliegen, eigtl. mit πετάννυμι zusammenhangend, seine Flügel ausbreiten, um zu fliegen; zunächst – a) von Vögeln, Il. 3, 5 Od. 2, 147, u. andern geflügelten Thieren, wie von Wespen, 16, 265, Bienen, 2, 89, u. damit verglichen vom Geiste, ὠκὺς δ' ἐκ μελέων ϑυμὸς πτάτο, Il. 23, 880, Sp. – Aber auch b) von jeder schnellen schwebenden Bewegung durch die Luft hin, bes. von geworfenen, geschleuderten Körpern, von einem Steine, ὕψι τ' ἀναϑρώσκων πέτεται, Il. 18, 140. τοῦ γ' ἰϑὺς βέλος πέτεται, 20, 99; τῶν δ' ἄρα δεισάντων ἐκ χειρῶν ἔπτατ' ἐρετμά, Od. 12, 203, vgl. 24, 533; u. sonst bei D. – c) von Menschen u. Thieren, wie bei uns, ἐπέτοντο ϑοὰς ἐπὶ νῆας, Il. 10, 514 u. öfter; πέτοντο κονίοντες πεδίοιο, 23, 372, u. öfter in der Vrbdg τὼ δ' οὐκ ἄκοντε πετέσϑην; u. so von Göttern, wie Il. 24, 345, πέτετο κρατὺς Ἀργειφόντης, ohne daß an wirkliche Flügel des Gottes zu denken ist, obwohl Ar. Av. 573 scherzhaft von Hermes sagt πέτεται ϑεὸς ὢν πτέρυγάς τε φορεῖ ff., wie von der Iris 1199; Soph. bezeichnet das kindliche Alter οἱ μὲν οὐδέπω μακρὰν πτέσϑαι σϑένοντες, O. R. 17, u. sagt übertr. πέτομαι δ' ἐλπίσι, 487 (vgl. ἐξ ἐλπίδος πέταται Pind. P. 8, 90); πετόμαν Βάκχαις σὺν λευκόποσι, Eur. Cycl. 71; ἐφ' ἕτερον ἂν πέτοιτο, von einem unbeständigen Liebhaber, Ar. Eccl. 899; πέτου, eile, fliege, Lys. 321; πετ όμενόν τινα διώκεις, Plat. Euthyphr. 4 b, u. öfter, u. Sp.
-
2 ἄκων [2]
ἄκων, ουσα, ον, zsgz. aus ἀέκων, w. z. vgl., att. Form, wider Willen, unfreiwillig, gezwungen. Hom. oft uncontr. ἀέκων; contr. nur in der Vbdg τὼδ' οὐκ ἄκοντε πετέσϑην, nicht ungerne, homerisch = sehr gerne, rasch, willig, Iliad. 5, 366. 768. 8, 45. 10. 530. 11, 281. 519. 22, 400 Od. 3, 484. 494. 15. 192. Von Aeschyl. an häufig; auch von Sachen, wie ἀκούσιος, Soph. O. C. 240. 981; bes. häufig in der Antithese mit ἑκών. Beim Todschlag steht es dem ἐξ ἐπιβουλῆς entgegen, unvorsätzlich, Plat. Hipp. min. 570 e.
-
3 ἀέκων
ἀέκων, [dialect] Ep.and [dialect] Ion.; [dialect] Att. and Trag. [var] contr. [full] ἄκων [pron. full] [ᾱ], ουσα, ον (un[var] contr. form also in IG1.61 (law of Draco), A.Supp.39 (anap.), sts. found in codd. of Hdt., as 4.120, 164):—A involuntary, constrained, of persons,ἀέκοντος ἐμεῖο Il.1.310
;ἑκὼν ἀέκοντί γε θυμῷ 4.43
;πόλλ' ἀέκων 11.557
; opp. βουλόμενος, Hp.VC11; τὼ δ' οὐκ ἀέκοντε πετέσθην (v.l. ἄκοντε) Il.5.366, Od.3.484;κάρτα ἀ. Hdt.9.111
; ἀέκουσι (v.l. ἀεκούσια)δάκρυα παραρρεῖ Hp.Epid.1.19
: [var] contr. first in h.Cer. 413; ἄκοντος Διός invito Jove, A.Pr. 771; repeated, ἄκοντά σ' ἄκων προσπασσαλεύσω ib.19, cf. 671;ἄ. ἀκούειν οὓς ἑκὼν εἶπεν λόγους S.Fr. 929
, cf. Ant. 276;μηδένα τῶνδ' ἀέκοντα μένειν κατέρυκε Thgn.467
. Adv. ἀκόντως unwillingly, , cf. Hp.Mi. 374d;οὐκ ἀ. ἀλλὰ προθύμως ἐπείσθησαν X.HG4.8.5
.II Poet., like ἀκούσιος, of acts or their consequences, involuntary,κακὰ ἑκόντα κοὐκ ἄ. S.OT 1230
;ἔργων ἀ. Id.OC 240
(lyr.), cf. 977.
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий